GüNDüZ GöZüYLE

Ocak 2012'nin sonlarındayız. Liseden bir arkadaşım bir fotoğraf paylaşmış; dışarıda kış iyice bastırmış. Küçük bir kedi de eve sığınmış ve ona yuva arıyor. Ben de 2 aydır sokak hayvanlarını sahiplendiren birkaç sayfa ve siteyi takip ediyorum. Bir yandan da evdekileri ikna etmeye çalışıyorum. Ve o kedinin fotoğrafını görünce büyüleniyorum.. Hemen ikna turlarını güçlendiriyorum. Ve nasıl oluyorsa izin alıyorum. Geriye bir tek kızıma kavuşmak kalıyor. Arkadaşım, Avcılar'dan İstanbul'un diğer bir ucuna kediyi getiriyor. O kadar minik ki... İnanamıyorum ona sahip olduğuma, şaka gibi geliyor! Tarih: 05.02.2012 ve hayatımın en mutlu günlerine başlangıç yapıyorum... Onun büyüdüğünü görmek, saçma oyunlarını izlemek saatlerce...Hayvan beslemeyenlere diyecek bir lafım yok, onlar anlayamazlar zaten bunun ne kadar güzel bir his olduğunu...ama evini bir hayvanla paylaşanlar çok iyi anlayacaktır beni. Neyse, o zamandan bu yana 9 ay geçmiş. Kızımı blog alemine de tanıtmadan olmazdı... ...

Geçen günlerde kapımıza bir kedi dayandı. Sitede oturmama rağmen kapının önünden eksilmeyen kedi, köpeğe alışkınım aslında. Hayvan seven biri olduğumdan çok da şanslı olduğumu düşünüyorum hatta! Akşam stajdan eve dönerken parktan koşa koşa yanıma gelen şımarık'ın bacaklarıma yapışarak benden yemek ve sevgi beklemesi; her sabah durağa kadar elver (evet pati veriyo, oyüzden adı bu!) ile birlikte bana eşlik etmeleri apayrı bir keyif benim için. ( Elver )                                                 ( Şımarık ) Neyse kediyi anlatıyordum ben! Kedinin, bu ziyaretlere alışık olan beni şaşırtma sebebi, cins bir kedi olması. Sokak hayvanlarını çevremizde görmeyi maalesef kanıksadık ama cins hayvanları sokakta görmek hala içimde kanayan bir ...